Όταν οι παίκτες πέθαιναν -κυριολεκτικά- στο γήπεδο

Το ποδόσφαιρο είναι ο αδιαμφισβήτητος βασιλιάς των σπορ, απολαμβάνοντας τις τελευταίες δεκαετίες τη δημοσιότητα που του αναλογεί.

Οι παίκτες είναι οι μεγάλοι πρωταγωνιστές, με ακριβά συμβόλαια και μεγάλη κέρδη από διαφημίσεις, δίνοντας στις ομάδες τους την ανάλογη προβολή.

Οι απαιτήσεις των οπαδών είναι πάντα μεγάλες, αυτό που ζητούν πάντως –εκτός από τα αποτελέσματα- είναι να βλέπουν τους παίκτες της ομάδας που υποστηρίζουν να “ματώνουν” τη φανέλα, να …πεθαίνουν στο γήπεδο. Υπήρξε κάποια εποχή που είχε συμβεί και αυτό.

Δεκαετίες πριν, με το ποδόσφαιρο στην πιο αγνή μορφή του, όπου ο αλτρουισμός, η αγάπη για το άθλημα και τη φανέλα ήταν πάνω απ όλα, οι ποδοσφαιριστές ήταν πραγματικοί ήρωες, βάζοντας σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητά τους, ακόμα και την ίδια τους τη ζωή, για τη χαρά του παιχνιδιού.

Οι επιθετικοί ήταν –και είναι ακόμα- αυτοί που έχουν τη μεγαλύτερη ζήτηση, αφού τα γκολ που σημειώνουν, καθορίζουν το τελικό αποτέλεσμα κι η ικανότητά τους να τελειώνουν τις φάσεις , καθορίζει και την τιμή τους στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο.

Δεκαετίες πριν, στη ρομαντική εποχή του ποδοσφαίρου, απολάμβαναν ελάχιστη προστασία από τους διαιτητές, καθώς δέχονταν σκληρά –έως αντιαθλητικά μαρκαρίσματα, που πολλές φορές, τελείωναν και την –όποια- καριέρα τους στα γήπεδα. Ο εξοπλισμός ήταν από ελάχιστος, έως μηδαμινός, με την ανοχή των διαιτητών, αλλά και των κανονισμών του αθλήματος να κάνει πολύ δύσκολη τη ζωή των επιθετικών.

Υπάρχει όμως και μία θέση που έκρινε συχνά τη διαφορά της νίκης από τη νίκη και δεν είναι άλλη από αυτή κάτω από τα δοκάρια, με τους κινδύνους που τη συνόδευαν να είναι απείρως μεγαλύτεροι. Οι τερματοφύλακες της παλιάς εποχής, έπαιζαν τη ζωή τους κορώνα-γράμματα, πραγματοποιώντας εντυπωσιακές επεμβάσεις, στερούμενοι στοιχειώδη εξοπλισμό αλλά και “προστασία” από τους νόμους του παιχνιδιού.

Οι “γάτοι” της εποχής απογειώνονταν για να αποκρούσουν τη μπάλα, ή έπεφταν με ηρωισμό στα πόδια των αντίπαλων επιθετικών, επιδεικνύοντας συγκινητική αυτοθυσία. Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι αυτό του John Thomson, του goalkeeper της Celtic, που έχασε τη ζωή του πραγματοποιώντας απόκρουση σε Old Fim, στο απόλυτο ντέρμπι του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, σε αναμέτρηση των Bhoys με τους Rangers.

Ο John Thompson υπέγραψε στη Celtic στις 30 Οκτωβρίου του 1926 (χωρίς να είναι καθολικός) σε ηλικία 17 ετών, αντί του ποσού των 10 λιρών! Ένα χρόνο μετά του δόθηκε η ευκαιρία να υπερασπιστεί την εστία των Bhoys και την εκμεταλλεύθηκε στο έπακρο. Έγινε αναντικατάστατος σε μια δύσκολη εποχή κάνοντας ριψοκίνδυνες επεμβάσεις, αδιαφορώντας πλήρως για τη σωματική ακεραιότητα.

Δεν άργησε να φορέσει τη φανέλα της εθνικής Σκωτίας, κάνοντας το ντεμπούτο του στις 25 Οκτωβρίου του 1930 εναντίον της Ουαλίας, για να κάνει άλλες δύο εμφανίσεις με την εθνική κόντρα εναντίον της Ιρλανδίας και της Αγγλίας στις οποίες κράτησε απαραβίαστη την εστία του, σε μια εποχή που τα γκολ …έπεφταν βροχή.

Ένα συναίσθημα ήταν άγνωστο στο νεαρό Thompson, αυτό του φόβου. Στις 5 Φεβρουαρίου του 1930, εναντίον της Airdrie, έσπασε το σαγόνι του και υπέστη κατάγματα σε αρκετά κόκαλα, στην κλείδα, ενώ έχασε και δύο δόντια. Η μητέρα του προσπάθησε μάταια να τον αποθαρρύνει, όμως ο νεαρός Thompson δεν έδωσε σημασία στα κακά της προαισθήματα.

Το μοιραίο συνέβη στις 5 Σεπτεμβρίου του 1931 στο Ibrox. Παρουσία 80.000 θεατών η Celtic αντιμετώπιζε τους Rangers σε ένα ακόμα Old Firm. To σκορ ήταν 0-0 όταν ο Sam English των Rangers πήγε στη μπάλα την ίδια στιγμή που ο Thomson πραγματοποιούσε μια από τις γνωστές εξόδους του.

Το κεφάλι του άτυχου νεαρού συγκρούστηκε με το γόνατο του English και ο goalkeeper της Celtic βρέθηκε στο έδαφος αιμόφυρτος, με τις αισθήσεις του χαμένες.

Οδηγήθηκε στο χειρουργείο με βαριά κάκωση κρανίου, με το Δρ. Norman Davidson να προσπαθεί απεγνωσμένα να κρατήσει στη ζωή το νεαρό goalkeeper. To ίδιο βράδυ ανακοινώθηκε ο θάνατός του John Thomson συγκλονίζοντας όλη τη Σκωτία.

40.000 άνθρωποι βρέθηκαν στην κηδεία του άτυχου goalkeeper που πλήρωσε με τη ζωή του την αγάπη του για το άθλημα. Ο “πρίγκιπας των goalkeeper” είναι ο χαρακτηρισμός που αποδίδεται στον John Thompson, υπογραμμίζοντας το μεγάλο ταλέντο του.

“Ανάμεσα στο γαλαξία των ταλαντούχων τερματοφυλάκων της Celtic o John Thomson ήταν ο μεγαλύτερος” γράφει στο βιβλίο του “Η ιστορία της Celtic 1888-1938”, o τότε προπονητής της ομάδας Willie Maley, με το δημοσιογράφο John Arlott να τονίζει: “Ένας μεγάλος παίκτης που ήρθε παιδί στο άθλημα κι έφυγε παιδί. Δεν είχε προκάτοχο και δεν έχει αντικαταστάτη. Ήταν μοναδικός”.

H Celtic διεξάγει κάθε χρόνο τουρνουά παιδικών ομάδων με την επωνυμία "The John Thomson Trophy" ως ύστατο φόρο τιμής στον αδικοχαμένο goalkeeper, ο τάφος του οποίου αποτελεί ακόμα και σήμερα τόπο προσκυνήματος των οπαδών των Bhoys.

“Δεν πεθαίνει ποτέ αυτός που ζει στις καρδιές όσων άφησε πίσω” είναι η επιγραφή που κοσμεί την ταφόπλακα του Thompson, η μνήμη του οποίου μένει ακόμα ζωντανή 82 χρόνια μετά το θάνατό του.