Hampden in the Sun

Οι τελικοί των βρετανικών κυπέλλων είναι συνήθως αμφίρροποι, κρύβουν πολλές εκπλήξεις κι όταν κάποια ομάδα καταφέρει να σημειώσει μια μεγάλη σε εύρος νίκη φαντάζει αδύνατο να είναι σε βάρος ισοδύναμου -σε όνομα τουλάχιστον- αντιπάλου.

 Όλα αυτά ανατράπηκαν στο σκωτσέζικο τελικό του League Cup το 1957 με τη Celtic να διασύρει με 7-1 τους Rangers.

To παιχνίδι αυτό έμεινε στην ιστορία, όχι μόνο για τα τραγούδια και τα πειράγματα που ακούγονται ακόμα και σήμερα από τους οπαδούς των Bhoys, αλλά γιατί πρόκειται για τη μεγαλύτερη σε εύρος νίκη που έχει σημειωθεί ποτέ σε τελικό βρετανικού κυπέλλου.

Το στοιχείο της έκπληξης πάντως υπήρχε μιας και το μεγάλο φαβορί ήταν οι πρωταθλητές Rangers κι όχι η Celtic -παρότι ήταν κάτοχος του τροπαίου- που παράπαιε εκείνη την εποχή, μιας και ήταν πίσω ακόμα και από τις ομάδες του Εδιμβούργου!

Ήταν μια δύσκολη εποχή για τους Bhoys που προσπαθούσαν –όπως και οι περισσότερες ομάδες- να σταθούν στα πόδια τους μεταπολεμικά, ενώ οι Rangers έδειχναν να είναι ο σύλλογος με τις λιγότερες απώλειες σε ανθρώπινο δυναμικό και κρατούσαν τα ηνία στη Σκωτία.

Ο Jimmy McGrory μπορεί να ήταν ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες στην ιστορία της Celtic, όμως ο θρυλικός επιθετικός δεν είχε ανάλογες επιδόσεις ως προπονητής κι αυτό φάνηκε όταν πήρε τη θέση του Jimmy McStay στην τεχνική ηγεσία των Bhoys μετά τον πόλεμο.

Το double του 1954 φαινόταν πια μακρινό με την προεδρία του Robert Kelly να παίζει καταλυτικό ρόλο στην πορεία των Bhoys. Ο τότε πρόεδρος της Celtic ήταν ουσιαστικά αυτός που διάλεγε τους παίκτες, όμως για τις ήττες ευθυνόταν ο εκάστοτε προπονητής!

H Celtic πάντως είχε μερικούς εξαιρετικούς παίκτες όπως τους Peacok, Tully και Evans και πήγε στον τελικό ως κάτοχος έχοντας κερδίσει την προηγούμενη σεζόν μετά από επαναληπτικό την Partick Thistle. Οι Rangers ήταν οι πρωταθλητές και –όπως προαναφέραμε- το μεγάλο φαβορί.

 Αυτός ήταν ο 12ος τελικός του League Cup Final και ο πρώτος μεταξύ του Old Firm. Διεξήχθη σε ένα ηλιόλουστο Hampden (κάτι που θα στοίχειωνε στη συνέχεια τους ηττημένους) και ξεκίνησε στις 3.45 το απόγευμα στις 19 Οκτωβρίου του 1957.

Από τη Celtic έλειπε ο Jock Stein (που θα την οδηγούσε ως προπονητής στην κορυφή της Ευρώπης 10 χρόνια αργότερα) λόγω τραυματισμού στο γόνατο, ενώ ο Bertie Auld (βασικός στην ομάδα που κατέκτησε την Ευρώπη το 1967) έμεινε εκτός ενδεκάδας.

Η συμμετοχή και μόνο στον τελικό ήταν επιτυχία για τους Bhoys, τόσο είχαν ξεπέσει εκείνη την εποχή. Οι πρωταθλητές ήταν το αδιαφιλονίκητο φαβορί και όλοι το ήξεραν όμως οι παίκτες της Celtic φάνηκε ότι είχαν διαφορετική άποψη.

Οι Bhoys επιτέθηκαν από την αρχή κι έστειλαν δύο φορές τη μπάλα στο δοκάρι στο πρώτο εικοσάλεπτο. Άνοιξαν το σκορ στο 23’ με το Sammy Wilson, μετά από σέντρα του Charlie Tully και συνέχισαν τις επιθέσεις κλείνοντας τους πρωταθλητές στα καρέ τους σε όλο το πρώτο μέρος. Στο 44’ ο Neil Mochan έκανε με εντυπωσιακή ατομική προσπάθεια το 2-0 σκορ με το οποίο έληξε το πρώτο ημίχρονο.

 Η Celtic μπήκε το ίδιο εντυπωσιακά στην επανάληψη και οκτώ λεπτά μετά την έναρξη του β’ μέρους ο Billy McPhail έκανε το 3-0 με κεφαλιά μετά από σέντρα του Bobby Collins. Οι Rangers μείωσαν σε 3-1 πέντε λεπτά αργότερα με το Simpson, ήταν όμως το μόνο που κατάφεραν με τους Billy McPhail και Neil Mochan να σημειώνουν τα δεύτερα προσωπικά τους γκολ, ανεβάζοντας το δείκτη του σκορ στο 5-1.

Στο 80’ ο McPhail έκανε το 6-1 ολοκληρώνοντας ένα εντυπωσιακό hat-trick με κεφαλιές. Καθώς το παιχνίδι πλησίασε στο τέλος του ξέσπασαν επεισόδια στις κερκίδες και στο τελευταίο λεπτό ο McPhail ανατράπηκε μέσα στην περιοχή. Αρνήθηκε να χτυπήσει το πέναλτι, χάνοντας την ευκαιρία να γίνει ο μοναδικός παίκτης που έχει πετύχει 4 γκολ στο Old Firm. 

Την εσχάτη των ποινών εκτέλεσε τελικά ο Willie Fernie διαμορφώνοντας το τελικό 7-1.

Ήταν μια απίστευτη νίκη για τη Celtic που είχε και τέσσερα δοκάρια στο ματς, με τους παίκτες να κρατούν τις φανέλες τους ως το υπέρτατο αναμνηστικό εκείνου του παιχνιδιού.

Ο αγώνας έγινε γνωστός ως “Hampden in the Sun” και γράφτηκαν γι αυτόν τραγούδια, συνθήματα ακόμα κι ένα βιβλίο. Το καλοκαίρι του 1957 είχε προβληθεί η ταινία “Island in the Sun” με το Harry Belafonte στο ομώνυμο τραγούδι. Το τραγούδι ανέβηκε αμέσως στα βρετανικά charts κι ήταν στην 5η θέση των πωλήσεων εκείνη τη χρονιά. Οι οπαδοί της Celtic προσάρμοσαν στίχους που περιγράφουν το 7-1 στην ίδια μελωδία και με τον ίδιο ρυθμό, για να δημιουργήσουν το “Hampden in the Sun” που τραγουδούσαν στα παιχνίδια οι οπαδοί των Bhoys εις ανάμνηση εκείνης της μεγάλης νίκης (τραγούδι που ηχογραφήθηκε αργότερα από τους Freedom’s sons και εμφανίζεται επανειλημμένα σε άλμπουμ με τραγούδια για τη Celtic).

Κι είναι μια πραγματικά μια ιστορική, μια αξεπέραστη νίκη. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη σε εύρος νίκη σε ποδοσφαιρικό τελικό στη Βρετανία, τη μεγαλύτερη σε εύρος νίκη που έχει σημειωθεί ποτέ σε Old Firm και φυσικά τη μεγαλύτερη ήττα στην ιστορία των Rangers.

Οι ενδεκάδες του ιστoρικού αγώνα

CELTIC: Beattie, Donnelly, Fallon, Fernie, Evans, Peacock, Tully, Collins, McPhail, Wilson, Mochan.

RANGERS: Niven, Shearer, Caldow, McColl, Valentine, Davis, Scott, Simpson, Murray, Baird, Hubbard.

Διαιτητής: J.A.Mowatt, από το Burnside.

Oι “Times” έγραψαν για τον αγώνα ότι ήταν μια υπέροχη ποδοσφαιρική έκθεση ενώ η “Sunday Post” έκανε λόγο για Οκτωβριανή επανάσταση! To εντυπωσιακό είναι ότι οι πρωταθλητές έριξαν την ευθύνη για το διασυρμό όχι στο goalkeeper, George Niven, αλλά στο σέντερ μπακ, John Valentine που είχε αποκτηθεί από την Queen's Park και δεν αγωνίσθηκε ποτέ ξανά με τη φανέλα των Rangers!

Από τα παράξενα ήταν η τηλεοπτική διακοπή κατά τη διάρκεια της μετάδοσης με αποτέλεσμα να μην μπορέσουν οι τηλεθεατές να δουν τον διασυρμό των πρωταθλητών, ενώ τα γκολ του αγώνα εμφανίστηκαν στις τηλεοπτικές οθόνες τη δεκαετία του ’90! Ακούστηκαν πολλές θεωρίες συνωμοσίας, ο παραγωγός πάντως φέρεται να είναι οπαδός της …St Johnstone και καθένας έχει από τότε σχηματίσει τη δική του γνώμη για τη διακοπή της μετάδοσης.

Από τις κλασικές πάντως εικόνες του παιχνιδιού είναι αυτή του goalkeeper των νικητών, Dick Beattie ο οποίος σήκωσε 7 δάχτυλα μετά το τέλος του αγώνα τονίζοντας το σκορ.

Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι στη συνέχεια η Celtic δεν κέρδισε κανένα σοβαρό τρόπαιο μέχρι το 1965 όταν κατέκτησε το κύπελλο Σκωτίας.

Το παιχνίδι όμως έχει πάρει τη μοναδική του θέση στην ιστορία, με τα ρεκόρ του να μένουν ακατάρριπτα και τους φίλους των Bhoys να εξακολουθούν να τα θυμίζουν ακόμα και σήμερα στους άσπονδους αντιπάλους τους, καθώς κανένας από τους οπαδούς των δύο ομάδων δεν μπορεί να ξεχάσει εκείνη τη μέρα στο Hampden που ο ήλιος τελικά έλαμπε μόνο για μία ομάδα.