Τα λιοντάρια της Λισαβώνας

49 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το πρώτο κύπελλο πρωταθλητριών που κέρδισε βρετανική ομάδα. Η Celtic ήταν η ομάδα που έφερε το πρώτο τρόπαιο στο Νησί.
Η Celtic του 1967 αναδείχθηκε σε ψηφοφορία του έγκυρου αγγλικού περιοδικού “Four Four Two”, ως η κορυφαία βρετανική ομάδα όλων των εποχών κι όχι άδικα. Η θρυλική ομάδα του 1967, είναι διάσημη όχι μόνο για την κατάκτηση του κυπέλλου πρωταθλητριών εκείνη τη χρονιά, αλλά κυρίως για τον τρόπο που το πέτυχε, γεγονός που χάρισε στους παίκτες της το προσωνύμιο “Λιοντάρια της Λισαβώνας”. Ήταν η πρώτη βρετανική ομάδα που σήκωσε το ιερό δισκοπότηρο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, σε μια εποχή που Ιταλοί και Ισπανοί κυριαρχούσαν στο θεσμό. Επίτευγμα μοναδικό το γεγονός ότι δεν είχε ξένους στη σύνθεσή της, ενώ όλοι οι παίκτες της είχαν γεννηθεί μεταξύ 48 χιλιομέτρων της περιφέρειας της Γλασκώβης.
Το 1967 λοιπόν το κύπελλο πρωταθλητριών βρισκόταν στη 12η χρονιά του και η κυριαρχία των Λατινοαμερικάνων ήταν απόλυτη. Οι Real Madrid, Benfica και οι δύο ομάδες του Μιλάνου η AC Milan και η Inter ήταν οι μοναδικές που είχαν κατακτήσει το βαρύτιμο τρόπαιο. Στις 25 Μαίου του 1967 στο Estadio Nacional της Λισαβώνας η μεγάλη Inter του Helenio Herrera ήταν έτοιμη να το κατακτήσει ακόμα μια φορά. Ο δάσκαλος του catenaccio (του αντιπαθητικού μεν αλλά ιδιαίτερα αποτελεσματικού αμυντικού συστήματος) ήταν το απόλυτο αφεντικό της μεγάλης ιταλικής ομάδας που είχε στις τάξεις της την αφρόκρεμα του ιταλικού και του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Η ομάδα του είχε κατακτήσει το κύπελλο πρωταθλητριών δύο φορές τα τελευταία 3 χρόνια και ήταν-όπως αναμενόταν-το απόλυτο φαβορί.

Απέναντί της ήταν λοιπόν η Celtic του Jock Stein. Μια ομάδα χτισμένη και δουλεμένη άψογα από έναν ικανότατο τεχνικό (τον κορυφαίο στην ιστορία των hoops και έναν από τους μεγαλύτερους Βρετανούς προπονητές όλων των εποχών). Η Celtic είχε κατακτήσει τα πάντα εκείνη τη χρονιά. Το πρωτάθλημα, το κύπελλο, το League Cup, μέχρι και το κύπελλο Γλασκώβης και μόνο φόβο δεν ένοιωθε απέναντι στους μεγάλους αντιπάλους της.

Οι προθέσεις των πρωταθλητών Σκωτίας φάνηκαν από τη συνέντευξη τύπου όταν οι δηλώσεις του Jock Stein είχαν άμεσο αποδέκτη το Helenio Herrera. “Θα του πω τον τρόπο που θα φέρουμε το πρώτο τρόπαιο στη Βρετανία, χωρίς αυτό να τον βοηθήσει βέβαια. Θα παίξουμε επιθετικά, θα επιτεθούμε όπως ποτέ πριν” τόνισε ο Σκωτσέζος τεχνικός.
“Τα τρόπαια δεν κερδίζονται από παίκτες, κερδίζονται από ομάδες. Ομάδες που έχουν παίκτες που βάζουν το σύλλογο πάνω από τον εαυτό τους. Είμαι τυχερός. Έχω ακριβώς αυτούς τους παίκτες στη Celtic” κατέληξε ο Stein. Και πραγματικά, πέρα από το ταλέντο το ομαδικό πνεύμα στη Celtic εκείνης της εποχής ήταν μοναδικό.

Στο μεγάλο τελικό λοιπόν οι Ιταλοί ήταν αυτοί που άνοιξαν το σκορ. Ο Jim Craig ανέτρεψε το Renato Cappellini και ο θρυλικός Alessandro Mazzola έκανε το 1-0. Κατά την προσφιλή τους συνήθεια οι Ιταλοί γύρισαν στην άμυνα για να κρατήσουν το σκορ-κάτι που είχαν κάνει άπειρες φορές στο παρελθόν. Αυτό που επακολούθησε ήταν μοναδικό.
Η Celtic όχι μόνο δεν πτοήθηκε αλλά άρχισε να επιτίθεται κατά κύματα, ξεσηκώνοντας τους ουδέτερους θεατές στο στάδιο της Λισαβώνας. Σε ένα ματς που οι Μιλανέζοι δεν κέρδισαν ούτε ένα κόρνερ, ο goalkeeper της Celtic Simpson, χρειάστηκε να κάνει μόνο δύο αποκρούσεις. 

Αντίθετα οι πρωταθλητές Σκωτίας είχαν 39 προσπάθειες για γκολ, με τον ιταλό portiero Sarti να πραγματοποιεί 13 αποκρούσεις! 7 άλλες προσπάθειες απομακρύνθηκαν από τους αμυντικούς του, ενώ 19 σούτ δε βρήκαν στόχο. Ήταν τέτοια η εμφάνιση του ιταλού τερματοφύλακα, που στα επόμενα χρόνια οι άνθρωποι της Celtic τον κάλεσαν αρκετές φορές στις επετείους του μεγάλου θριάμβου τους. Στο 63 ο Craig (που είχε κάνει το πέναλτι με το οποίο άνοιξαν το σκορ οι Ιταλοί), πάσαρε στον Tommy Gemmell που ισοφάρισε για τους bhoys. Στο 83 o Gemmell από σκόρερ έγινε δημιουργός, όταν έδωσε στο Bobby Murdoch η προσπάθεια του οποίου ολοκληρώθηκε με την παρέμβαση του Steve Chalmers που έκανε το 2-1 για τη Celtic.
H ιστορία είχε γραφθεί. Η Celtic ήταν η πρωταθλήτρια Ευρώπης για το 1967, μια εποχή που επιτρεπόταν μόνο ένας αναπληρωματικός στον πάγκο-ο δεύτερος τερματοφύλακας. Μια Celtic που τα νούμερα των ποδοσφαιριστών της δεν ήταν στις φανέλες, αλλά στα σορτς! Το κυνικό, ψυχρό και επαγγελματικό ποδόσφαιρο που εκφραζόταν με το catenaccio είχε νικηθεί από το ποδόσφαιρο του θεάματος, στο οποίο η σκοπιμότητα δεν είχε θέση. Τρία χρόνια αργότερα η Celtic έφτασε ξανά στον τελικό για να νικηθεί στην παράταση 2-1 από τη Feyenoord.
To επίτευγμα του 1967 παραμένει μοναδικό και το "Quadruple" της Celtic δύσκολα θα επαναληφθεί.
Η ομάδα που κατέβηκε στη Λισαβώνα το Μάιο του 1967 ήταν:
1. Ronnie Simpson (goalkeeper)
2. Jim Craig (δεξιός μπακ)
3. Tommy Gemmell (αριστερός μπακ χαφ)
4. Boby Murdoch (δεξιός χαφ)
5. Billy McNeill (κεντρικός αμυντικός)
6. John Clark (αριστερός χαφ)
7. Jimmy Johnstone (έξω δεξιά)
8. Willie Wallace (μέσα δεξιά)
9. Steve Chalmers (σέντερ φορ)
10. Bertie Auld (μέσα αριστερά)
11. Bobby Lennox (έξω αριστερά)
12. John Fallon (αναπληρωματικός goalkeeper-δεν έπαιξε)
Αξίζει να κλείσουμε με τα λόγια του αρχηγού της ομάδας εκείνης του Billy McNeill, ο οποίος αφού σήκωσε το κύπελλο στον ουρανό της Λισαβώνας, ρωτήθηκε μετά από λίγο από δημοσιογράφο, αν η ομάδα του πήρε το κύπελλο για τη Βρετανία. Η απάντηση του “καίσαρα” ήταν κατηγορηματική: “όχι για τη Βρετανία, ίσως για τη Σκωτία, σίγουρα όμως για τη Celtic, γι αυτή γίνονται όλα”.