Ο Iron Man της Celtic

Ήταν 31 Ιουλίου του 1922 όταν γεννήθηκε στο Sligo της Ιρλανδίας ο Sean Fallon, που έμελλε να γίνει ένας από τους θρύλους της Celtic.

Έπαιξε από το 1950 έως το 1958 στη Celtic, ως full-back αλλά και κεντρικός αμυντικός, μετρώντας 254 ματς και 14 γκολ με τους Bhoys. Γνωστός για το πολύ δυνατό -αλλά ποτέ βρώμικο παιχνίδι του- έγινε γνωστός ως o Ιron Man της Celtic.

«Έπαιζα σκληρά και σεβόμουν τους αντιπάλους που έκαναν το ίδιο. Πιστεύω ότι το tackling είναι κομμάτι του παιχνιδιού και αποτελεί κι αυτό τέχνη, όσο οποιοδήποτε άλλο μέρος του ποδοσφαίρου» είχε δηλώσει ο Fallon, που δεν θα υπηρετούσε μόνο από το πόστο του ποδοσφαιριστή τη Celtic, αλλά θα γινόταν κομμάτι του συλλόγου για πολλά χρόνια, με τον ερχομό του στην ομάδα της Γλασκώβης να ξεκινά σαν παραμύθι.

Ο Fallon ήταν ένας δεινός αθλητής, αρχηγός της κολυμβητικής ομάδας του Sligo, την οποία είχε οδηγήσει δύο φορές στην κατάκτηση του Henry Cup. Ήξερε καλά τα ταραχώδη νερά του Ατλαντικού και σε ποιά σημεία το ρεύμα θα τον βοηθούσε να κολυμπήσει πιο γρήγορα. Ήταν και εξαιρετικός παίκτης του Gaelic Football (παραδοσιακό άθλημα στην Ιρλανδία, συνδυασμός ράγκμπι, ποδοσφαίρου και μπάσκετ), αλλά σταμάτησε εξαιτίας ενός κανονισμού που απαγόρευε να παίζει κανείς άλλα σπορ, κι ο Fallon έπαιζε ποδόσφαιρο. Ήταν το 1948 στην πρώτη ομάδα της Sligo και το 1949 πήγε στη Glenavon. Στη Lough Gill, μια λίμνη στο Sligo, η αδελφή του Fallon, Lilly, σώθηκε από πνιγμό από τον Joe McMenemy, γιο του θρυλικού παίκτη της Celtic, Jimmy McMenemy. O Fallon κάλεσε στο σπίτι του τον Joe για να τον ευχαριστήσει κι αυτός του έστειλε μια φανέλα της Celtic και το βιβλίο του Willie Maley “H ιστορία της Celtic 1888-1938”.

Ο Fallon αποφάσισε τότε να παίξει για να τη Celtic, θα έπρεπε όμως πρώτα να τραβήξει το ενδιαφέρον των Bhoys. Tα κατάφερε πραγματοποιώντας εντυπωσιακές εμφανίσεις με τη Glenavon κι υπέγραψε στη Celtic στις 21 Μαρτίου του 1950.

«Θα μπορούσα να πάω τζάμπα στη Celtic, δε μπορείς να αγοράσεις ένα όνειρο» είχε πει σχετικά.  Έκανε το ντεμπούτο του στο τελευταίο ματς της σεζόν, στις 15 Απριλίου, στο 2-2 με την Clyde, μια σεζόν στην οποία η Celtic ήταν τόσο κακή που κινδύνεψε ακόμα και με υποβιβασμό.

Ένα χρόνο μετά το ντεμπούτο του, σήκωνε με τη Celtic το κύπελλο Σκωτίας κερδίζοντας 1-0 τη Motherwell στον τελικό. «Καθώς περπάταγα στο Hampden Park ένοιωσα ότι είχα όλα όσα ήθελα στη ζωή μου, ήμουν μέλος της διάσημης Celtic και κάτοχος του κυπέλλου Σκωτίας» είχε πει ο Fallon που το 1952 θα γινόταν αρχηγός της Celtic. 

Δύο χρόνια αργότερα, το 1954, θα έκανε νταμπλ με τη Celtic, σκοράροντας και στο 2-1 επί της Aberdeen στον τελικό του κυπέλλου Σκωτίας, μπροστά σε 129.000 θεατές (ρεκόρ θεατών εγχώριου τελικού κυπέλλου), ενώ το 1957 θα σήκωνε το League Cup στο ιστορικό 7-1 επί των Rangers (ρεκόρ νίκης σε τελικό βρετανικού κυπέλλου).

Για πολλούς πάντως η καλύτερη στιγμή του Sean Fallon, αυτή που δείχνει το χαρακτήρα, το ήθος και το σθένος του, ήταν όταν η Celtic πήρε τον Jock Stein τον Δεκέμβριο του 1951. Ο Stein αποκτήθηκε ως αναπληρωματικός για να βοηθήσει κυρίως τους νεαρούς παίκτες, ήδη βετεράνος για πολλούς. Σύμφωνα με τον Fallon, ο Charlie Tully ειρωνεύθηκε τον Stein στα αποδυτήρια ρωτώντας τον γιατί η Celtic πήρε έναν ...γέρο. Ο Fallon, που ήταν και 5 μήνες μεγαλύτερος από τον Stein, έδωσε στον Tully και τους άλλους νεαρούς παίκτες της Celtic το μάθημα που χρειάζονταν, ορίζοντας τον Stein υπαρχηγό του στην αυγή του 1952.

«Ο κολλητός μου στην ομάδα ήταν ο Bertie Peacock, διάλεξα όμως τον Jock γιατί ήθελα να δείξω στους άλλους ότι οι παίκτες της ηλικίας του δεν είναι τελειωμένοι» είχε πει χρόνια αργότερα ο Fallon. Κανείς δεν τόλμησε να χλευάσει τον Stein μετά από αυτό κι ο άνθρωπος που θα γινόταν ο μεγαλύτερος προπονητής στην ιστορία της Celtic, δεν το ξέχασε ποτέ.

Οι τραυματισμοί αρκετών βασικών έφεραν τον Stein στην πρώτη ομάδα και έγινε και αρχηγός όταν τραυματίσθηκε ο Fallon. Eίχε και στο παρελθόν σοβαρούς τραυματισμούς, όπως σε ένα ματς με τη Hearts τον Οκτώβριο του 1954 όπου έσπασε την κλείδα του, βγήκε τότε για ένα εικοσάλεπτο για να δέσει το χέρι του κι επέστρεψε στον αγωνιστικό χώρο, δεν τον φώναζαν Iron Man για πλάκα. 

Οι τραυματισμοί πάντως έγιναν η αιτία να σταματήσει το ποδόσφαιρο το 1958, μετρώντας ένα πρωτάθλημα, δύο κύπελλα και δύο League Cup Σκωτίας, ενώ φόρεσε 8 φορές τη φανέλα της εθνικής Ιρλανδίας. Θα κέρδιζε πολλά περισσότερα από τον πάγκο της Celtic. Στη δεκαετία του 50 αναπτύχτηκε μια βαθιά φιλιά ανάμεσα στον Jock Stein και τον Sean Fallon και μπορούσε να τους πετύχει κανείς πολλές φορές να συζητούν για ποδόσφαιρο και τακτικές έχοντας μαζί τους τον Bertie Peacock.

Το 1965 ο Jock Stein ήταν το μεγάλο φαβορί για τον πάγκο της Celtic, έχοντας κάνει εκπληκτική δουλειά στις Dunfermline και Hibernian και μία από τις πρώτες του κινήσεις ήταν να τηλεφωνήσει στον Fallon.

«Ξέρεις ότι επιστρέφω ως προπονητής και ξέρω ότι θα απογοητευτείς, θέλω όμως να σου ανταποδώσω αυτό που είχες κάνει για μένα όταν με έχρισες υπαρχηγό σου. Θέλω να γίνεις ο βοηθός μου» ήταν τα λόγια του Stein. O τότε πρόεδρος της Celtic, Bob Kelly, είχε άλλη άποψη, ήθελε τον Fallon πρώτο προπονητή και τον Stein βοηθό του, όμως ο Stein απείλησε ότι θα δεχόταν μία από τις προτάσεις που είχε από Αγγλία κι ο πρόεδρος της Celtic υπέκυψε.

Οποιοσδήποτε άλλος θα είχε θιχτεί, όχι όμως ο Sean Fallon που όταν ρωτήθηκε για το θέμα δήλωσε χαρακτηριστικά: «Δεν απογοητεύτηκα, αντίθετα ήμουν χαρούμενος που θα υπηρετούσα την ομάδα μου, με όποιο τρόπο αυτή ήθελε. Κι ένοιωσα ικανοποίηση όταν ο Jock μου είπε ότι ήθελε εμένα γιατί μπορούσε να με εμπιστευτεί.»

«Η ομάδα μου (my club)» έτσι έλεγε πάντα για τη Celtic ο Fallon, περισσότερες φορές θα τον άκουγες να λέει «η ομάδα μου» παρά «η Celtic.»

Με τον Stein στον πάγκο υπήρξαν το απόλυτο προπονητικό δίδυμο, κατέκτησαν 9 σερί πρωταθλήματα, 7 κύπελλα κι 6 League Cup Σκωτίας και φυσικά το κύπελλο πρωταθλητριών.

«Χαίρομαι που πετύχαμε κάτι που καμιά άλλη ομάδα δεν έχει καταφέρει, αλλά είναι ένα μέρος του να ζω το όνειρο με την ομάδα μου» είχε πει ο Fallon όταν η Celtic έκανε το απόλυτο το 1967 κατακτώντας 5 τρόπαια σε μια σεζόν, κερδίζοντας όλες τις διοργανώσεις στις οποίες συμμετείχε, από το κύπελλο πρωταθλητριών μέχρι το κύπελλο Γλασκώβης.

Ο Iron Man είχε μια μοναδική ικανότητα να ξεχωρίζει παίκτες και να τους φέρνει στη Celtic. Αυτός είχε φέρει τον Ronnie Simpson (τον goalkeeper των Lisbon Lions) κι έχει πάρει τον νεαρό Davie Hay -όταν πήγαινε να υπογράψει στη Chelsea του Tommy Docherty- και τον έπεισε να προτιμήσει τη Celtic.

Το καλοκαίρι του 1974 ο Jock Stein είχε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα που παραλίγο να του κοστίσει τη ζωή κι ο Fallon τον είχε αντικαταστήσει στον πάγκο, δεν μπόρεσε όμως να ανταποκριθεί όσο ήθελε στο ρόλο. Αντικαταστάθηκε και από το 1975 μέχρι το 1978 ήταν αρχισκάουτερ στη Celtic, με μεγάλη επιτυχία μιας κι αυτός έφερε τους Danny McGrain, Kenny Dalglish και Packie Bonner μεταξύ άλλων. Το 1978 ήρθε η στιγμή της αποχώρησης όταν το συμβούλιο της Celtic αποφάσισε να τον διώξει, μαζί με τον βοηθό του Jock Stein, Davie McParland, για να φέρει τους Billy McNeill και John Clark. Ο Jock Stein πήγε στη Leeds Utd, ο McParland στη Hamilton και ο Fallon στη Dumbarton. Ο Iron Man δέχτηκε να πάει στη Dumbarton με την προϋπόθεση ότι δεν έφευγε κανείς άλλος από τη Celtic, ένα ακόμα δείγμα του χαρακτήρα του.

Ο Sean Fallon δεν σταμάτησε ποτέ να αγαπά και να παρακολουθεί την «ομάδα του.» Τελευταία του παρουσία στο Celtic Park ήταν στο ξεκίνημα της σεζόν (2012/13) όταν ανύψωσε τη σημαία των πρωταθλητών Σκωτίας, σηματοδοτώντας την έναρξη της περιόδου. Πέθανε μερικούς μήνες μετά, τον Ιανουάριο του 2013 σε ηλικία 90 ετών, βυθίζοντας σε πένθος την οικογένεια της Celtic κι όχι μόνο.

Πλήθος κόσμου στην κηδεία του, με τους Kenny Dalglish και Sir Alex Ferguson μεταξύ άλλων και τον τελευταία να δηλώνει: «Φανταστικός άνθρωπος, νομίζω είναι πολύ δύσκολο για επιτυχημένους ανθρώπους να παραμένουν ταπεινοί, είναι δείγμα μεγαλείου. Ο Sean είχε πάντα αυτό μεγαλείο.»

Από τους μεγαλύτερες μορφές στην ιστορία της Celtic, ο Sean Fallon ίσως δεν έχει την αναγνώριση που του αξίζει σε σχέση με άλλες μυθικές μορφές του συλλόγου, αν και πολλοί οπαδοί των Bhoys θα ισχυριστούν αντίθετο. 

Δεν τον απασχολούσε όμως κάτι τέτοιο, του αρκούσε να είναι κοντά στην «ομάδα του» και σίγουρα αυτή θα βλέπει τώρα από ψηλά.